संसदरत्न सुप्रिया सुळे यांनी समाजकारण सोडून स्वयंपाक घर सांभाळावं. तीच त्यांची कर्मभूमी मानावी असं जाहिरपणे एखादी जबाबदार व्यक्ती बोलते तेव्हा जाणवतं बायकांचं घराबाहेर पडणं इतकं का झेपत नसावं समाजमनाला? बरं ज्या बायका स्वयंपाकघरात शहीद होणं बाकी आहे त्यांचं काय? शाम को खाने में क्या है? हा प्रश्न फेस करून पहाच एखादा महिना!
ज्या बायका 'घरीच असतात 'त्यांना होणारा सामाजिक कौटुंबिक जाच, टोमणे, कुचेष्टा याबद्दल बोलायलाच नको.
घरगुती हिंसाचाराबद्दल बोलू तेवढं कमीच. हे प्रमाण एनआरआय बायकांपासून ते डोमेस्टिक इंजिनियर अशा सर्व स्तरात पाहिलंय.
समाज बाहेरही जाऊ देत नाही आणि घरी सुखानं जगू देत नाही. अशा स्त्रियांना ही कविता सादर आहे.
ही कविता त्या सर्व बायकांना समर्पित ज्यांनी कांदा कापण्यात प्राविण्य मिळवलंय.
तीन वर्षांपुर्वी नवरात्रीत लिहिलेली कविता आहे. हिन्दीत आहे. माझ्या कविता हिन्दीत असतात शक्यतो इथे पोस्ट करत नाही.
नही पहननी मुझे लाल साडी.
स्मार्ट फोनपर झूम करकर के
दुसरों की औरतों के साडीओंमे लिपटे
लाल रंग में डुबे
पतीने आवाज देकर
तिखे तारस्वर में कहा
सुनो, आज का रंग लाल है न?
पैरोमे आल्ता लगानेवाली पत्नीने
( आल्ता लगाके कठपुतली के जैसे इशारो पे नाचनेवाली पत्नी)
चुनरी की बात अनसुनी कर के
प्याज को और महीन काटा
चार बार बनाकर भी
ठंडी पडी सुबह की चायको पिते हुए
कुकर की सीटी का
बेसब्री से इंतजार करती हुई
रसोईघर में चिरस्थापित
गुलाल की देवी ने
लाल चुनरी ओढने से मना जो किया
क्यों पहनू मा की चुनरी?
शेर का सहारा
शेर की सवारी तो सिर्फ पुराणकथाओ में होती है
नही पहननी मुझे लाल साडी
डुबते साम्यवाद की डुबती कहानी
रंग उडे मेहन्दीके साथ
ये लाल रंग
कब का छूट गया है मुझसे
खुदके अन्यायपर
तो कभी बोल नही पाती
गृहस्थी के नाटक की ये गुंगी नायिका
कभी लाल संविधान को पढ पायेगी?
क्यों जिद मानू इनकी?
लाल साडीमे तूम जचती हो खूब!
तुम्हारी बिवी हू
भला अंदर बाहरसे एक रंगमे कैसे रंगू मै?
सुलक्षणा व-हाडकर.
रिओ.
#notsored #marathi #हिन्दीकविता #Reposting #sulawrites
No comments:
Post a Comment